بیش از دمی که در دل صحرا ببینمت            بـگـذار امـشـبی تک و تنـهـا بـبـیـنمت

از هم گـسـسـته رشته عـمر مرا غمت            مـگـذار بـی‌کـفـن شـبِ فـردا ببـیـنـمت

گفتی که خواب دیدی و نیزه‌نشین شدی            آیـا سـزات ایـن هـمـه بــالا بـبـیـنـمـت

داری نـگــاه جـانـب گــودال مـی‌کـنی            در قـتـلـگـاه تـشـنـه لـب آیـا ببـیـنـمـت

از کـودکی مصیبت و غم دیده‌ام، ولی            بـایـد تو را مـصـیبت عـظـمی ببـینمت